سرای بی کسی ها...

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند 

 به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

 دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

 که خنجرت ازین خراب تر نمی زند

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیرغم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمیزند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات

  برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست

   وگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی زند